Uitdaging 2: Geen verankering in het HRM beleid

Van de week had ik het met een manager van onze organisatie over POP-doelstellingen. Stel dat je wilt afspreken dat alle medewerkers zich op een bepaald punt gaan ontwikkelen. Wie zorgt er dan voor dat het in de POP-gesprekken aan de orde komt? Is het de directeur, zijn het de managers of de medewerkers zelf?

Het is een samenspel. Dus in het geval van ict-bekaamheid van docenten kunnen docenten zelf aangeven dat ze zich op dit punt willen ontwikkelen. Managers en teamleiders geven het belang aan van dit punt en sturen hier op. En het CvB stelt de kaders vast.

Wanneer je je wilt ontwikkelen ga je voor een opwaartse lijn. Een nul-meting kan daarbij heel motiverend werken. Na een jaar meet je weer en zie je, als het goed is, dat je gegroeid bent. Dat gaat niet zomaar. Goede begeleiding en scholing is een vereiste. En regelmatig feedback krijgen van anderen en zelf reflecteren op je voortgang brengen je verder in je proces.

Binnen een onderwijsinstelling is dit corebusiness; studenten ondersteunen in hun leerproces, stimuleren, motiveren, toetsen en belonen. Nu alleen nog de vertaalslag maken naar het professionaliseren van docenten op hun ict-competenties.

Of zoals groep 2 van de Kennisnetambassadeurs, die zich over deze uitdaging heeft gebogen, in een schema op de flap schreef: